Στην αγορά του καφέ τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει χαμός… και όχι με τον καλό τρόπο. Ο τόπος έχει γεμίσει με ψήστες που δεν έχουν ιδέα πώς να ψήνουν καφέ. Το αποτέλεσμα; Καφέδες που καταλήγουν σε καταστήματα νεροζούμια, ειδικά στα ροφήματα με γάλα ή παγωμένα ροφήματα. Η ένταση εξαφανίζεται, η γεύση χάνεται και ο καταναλωτής μένει με ένα φλιτζάνι χωρίς χαρακτήρα.

Πολλοί από αυτούς περιορίζονται αποκλειστικά σε μονοποικιλιακούς καφέδες, γιατί δεν ξέρουν να φτιάχνουν χαρμάνια. Ναι, μπορεί ο κόκκος να είναι ποιοτικός, αλλά χωρίς γνώση στο ψήσιμο και στο χαρμάνι, το αποτέλεσμα είναι μέτριο — και αυτό είναι επικίνδυνο για τους πελάτες.

Και να μην τους ξεγελάνε οι φανταχτερές ορολογίες και ο υπερβολικός εξοπλισμός που προβάλλουν. Πολλοί προμηθευτές και ψήστες το κάνουν μόνο και μόνο για να κερδίσουν τον πελάτη και τα χρήματά του, χωρίς να ενδιαφέρονται για το αποτέλεσμα στο φλιτζάνι.

Ως ψήστης, θέλω να το πω ξεκάθαρα: ο εσπρέσο πρέπει να έχει ένταση, ισορροπία και χαρακτήρα. Δεν είναι απλώς ένα ποτήρι καφέ. Η οξύτητα δεν πρέπει να υπερισχύει — η σωστή δομή και το σώμα πρέπει να κυριαρχούν, ώστε ο εσπρέσο να αναδεικνύεται ακόμα και σε latte, cappuccino ή κρύα ροφήματα.

Μην εμπιστεύεστε όποιον λέει “ξέρω καφέ” χωρίς αποδείξεις. Η γνώση, η τεχνική και η εμπειρία πίσω από κάθε φλιτζάνι κάνουν τη διαφορά. Ο σωστά ψημένος εσπρέσο κρατάει χαρακτήρα, ένταση και γεύση που μένει στη μνήμη — όχι ένα νεροζούμι που μοιάζει με καφέ μόνο στην εμφάνιση.

⚠️ Συμβουλή: Ψάξτε πάντα για ψήστες που ξέρουν τι κάνουν. Αν ο καφές χάνει τη γεύση του στο γάλα ή στο κρύο ρόφημα, ή αν σας “τυφλώνουν” με ορολογίες και εξοπλισμό, ξέρετε ότι αντιμετωπίζετε κάποιον που δεν έχει την απαραίτητη τεχνική. Η διαφορά είναι τεράστια.

Ο εσπρέσο δεν είναι απλώς καφές. Είναι τέχνη. Και η τέχνη απαιτεί γνώση.